Kitle iletişim kuramları içerisinde iki tane paradigma vardır: Güçlü etkiler ve sınırlı etkiler.  Güçlü etkiler paradigması, adından da anlaşılacağı üzere, medyayı "oyun kurucu" ya da "fail" olarak görürken, izleyicileri “pasif alıcılar” olarak konumlandırır.  Bu hâkim uzlaşıya tepki olarak gelişen sınırlı etkiler paradigması ise, izleyicilerin o kadar da pasif olmadıklarını, yeri geldiğinde muhalif okumalar da yapabildiklerini, hatta bazen dolaylı da olsa, medyanın içeriğini şekillendirebildiklerini öne sürer. Biz bu yazıda, 1920’lerde başlayan, 1930’larda güçlenen, 1940’larda ise etkinliğini yavaş yavaş yitiren güçlü etkiler paradigmasını konuşacağız.  Bu paradigmanın en önemli temsilcilerinden biri, Amerikalı yazar Walter Lippman'dır.  1889 yılında New York’da doğan Walter Lippman, “Public Opinion” (Kamuoyu) adında bir kitap yazıyor. Bu kitap Amerika'da öylesine ses getiriyor ki, kimileri tarafından modern iletişim araştırmalarının başlangıç noktası,

Medya Bağımlılığı Kuramı, Amerikalı bir sosyal bilimci olan DeFleur ile Kanadalı bir sosyolog olan Ball-Rokeach tarafından 1970'li yıllarda geliştirilmiştir. Bu kuram, medya-izlerkitle, toplum-medya ve toplum-izlerkitle etkileşimlerine odaklanır ve her bir unsurun diğerine bağımlı olduğunu ima eder. Bağımlılık Kuramının öne sürdüğü temel argümanlar şunlardır: 1. İnsanlar; yiyecek, korunma, çalışma, ulaşım, siyaset, eğlence ve aile hayatıyla ilgili birçok konuda karar vermek amacıyla enformasyona ihtiyaç duyarlar. 2. İnsanlar, geleneksel toplumlarda, hayatın benzer yollarını takip etmeye yatkındırlar ve büyük ailelerin sözlü iletişimine, arkadaşlıklara, uzun dönemli komşuluklara ve ihtiyaç duydukları enformasyonu elde edecekleri diğer sosyal ilişkilerine bağlıdırlar. 3. Öte yandan kentsel endüstri toplumları, dışarıdan ve içeriden büyük göç almaktadır. Bu nedenle buralardaki toplum yapılarında; ırksal, etnik, mesleki ve ekonomik bağlamlarda büyük farklılıklar bulunmaktadır. 4. B